การดูแลผู้ป่วยโรคสมาธิสั้นอย่างมีประสิทธิภาพ

เด็กที่ได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคสมาธิสั้นมักเผชิญกับอุปสรรคที่ผ่านไม่ได้ ประการแรกการวินิจฉัยโรคสมาธิสั้นจะกระตุ้นความรู้สึกไม่ยกย่อง ฉลากเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจ แต่เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเด็กสมาธิสั้นประการที่สองที่พักพิเศษในห้องเรียนทำให้เกิดความแค้นดังอย่างลึกซึ้งในเพื่อนและครูที่รับผิดชอบในการใช้ห้องพัก สิ่งสำคัญที่สุดคือเด็กที่ได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นโรคสมาธิสั้นมักไม่ค่อยมีผู้สนับสนุนที่คอยดูแลผลประโยชน์ที่ดีที่สุดของพวกเขา

การสนับสนุนผู้ป่วยสมาธิสั้น (ADHD advocacy) เป็นแนวโน้มใหม่ๆ

ในอุตสาหกรรมสุขภาพจิต เป็นเวลาหลายปีเด็ก ๆ ได้ต่อสู้โดยไม่ได้รับการสนับสนุนจากผู้สนับสนุนในขณะที่พยายามที่จะรับมือกับสภาพแวดล้อมทางสังคมและในห้องเรียน แต่บทบาทของพวกเขาถูก จำกัด ไว้สำหรับการศึกษาทางการแพทย์สำหรับผู้ปกครองและบุคลากรทางการศึกษา องค์กรสนับสนุน สมาธิสั้นแห่งชาติมีประสิทธิภาพในการรื้อถอนนักการเมืองสำหรับกฎหมายเรื่องความผิดปกติโดยเฉพาะในด้านการศึกษาและสถานที่ทำงาน องค์กรแห่งชาติมีขอบเขตของการมีอิทธิพล แต่ไม่ใช่ความใส่ใจในรายละเอียดที่เป็นผู้สนับสนุน สมาธิสั้นของผู้ปกครอง

พ่อแม่เป็นผู้สนับสนุนที่แท้จริงสำหรับเด็กที่สมาธิสั้น

ทรงกลมของพวกเขามีอิทธิพลจากยาเพื่อให้แน่ใจว่าส่วนของการศึกษา ในขณะที่การค้นคว้าเกี่ยวกับโรคหอบหืดเป็นขั้นตอนแรกที่เป็นบวกในการเป็นผู้ให้การสนับสนุนความรู้เกี่ยวกับสภาพร่างกายไม่เพียงพอที่จะส่งผลต่อชีวิตเด็กสมาธิสั้น บิดามารดาต้องมีส่วนร่วมและมุ่งมั่นในการสนับสนุนเด็ก ต่อไปนี้เป็นบางส่วนที่สำคัญที่ต้องการการสนับสนุนผู้ปกครองสมาธิสั้นผู้ป่วยสมาธิสั้น:

การศึกษาสมาธิสั้นเริ่มต้นด้วยการตระหนักถึงอาการที่ซับซ้อนของอาการ

โดยความซับซ้อนฉันหมายความว่าอาการบางอย่างของ สมาธิสั้นสะท้อนความผิดปกติอื่น ๆ เช่นความวิตกกังวลและภาวะซึมเศร้าสถานที่ที่ดีที่สุดในการศึกษาอาการ สมาธิสั้นคือคู่มือการวินิจฉัยและข้อมูลสถิติเกี่ยวกับความผิดปกติทางจิต (DSM-IV) คู่มือนี้จะให้รายชื่อทั่วไปของ 18 อาการและเกณฑ์ที่จำเป็นสำหรับการวินิจฉัยโรคสมาธิสั้น ดร. แดเนียลอาเมนแบ่งอาการอีก 18 อาการโดยการให้รายละเอียดของอาการในรูปแบบรายการตรวจสอบการสนับสนุน สมาธิสั้นของผู้ปกครองจะไม่ได้ผลหากพ่อแม่ไม่เข้าใจอาการเบื้องต้นของอาการ

การทดสอบและการประเมินผลของแพทย์คลินิกสมาธิสั้น

การวินิจฉัยโรคสมาธิสั้นเป็นกระบวนการสองขั้นตอน ผู้ปกครองต้องทำให้เป็นกระบวนการสามขั้นตอนโดยการกลั่นกรองรายชื่อผู้เข้ารับการตรวจแพทย์อย่างรอบคอบ ขอแนะนำให้เลือกแพทย์ตามการแนะนำของเพื่อนหรือผู้ปฏิบัติงานของครอบครัว

ผู้ปกครองมักจะเกี่ยวข้องกับขั้นตอนที่สองของกระบวนการวินิจฉัยซึ่งเกี่ยวข้องกับการเข้าร่วมของคนอื่นอย่างมีนัยสำคัญ ผู้ปกครองควรมีส่วนร่วมในขั้นตอนแรกของกระบวนการ ขั้นตอนแรกคือชุดของการทดสอบทางจิตวิทยาที่กำหนดว่าจะให้คำปรึกษาครั้งที่สองหรือไม่